04 jún Vinnum þetta stríð líka
Vinur minn frá Noregi, sem ók hringinn, sagði mér að ótrúlegur fjöldi bílhræja um land allt hefði komið honum hvað mest á óvart í Íslandsferð – inni. Í f lestum bæjarfélögum, við sveitabæi og kringum fyrirtæki væru bíldruslur og vinnuvélahræ.
Hann sagði mér að í Noregi væru lög sem banna þetta, enda er þetta ekki bara sjónmengun, heldur einnig umhverfismál vegna hættu á eiturefnaleka og ógn við öryggi barna sem oft leika sér kringum hræin. Við Íslendingar elskum bíla og erum líklega með f lesta bíla á mann í heiminum. En af hverju elskum við bílhræin svona mikið? Þau eru eins og heilögu kýrnar á Indlandi – ósnertanleg!
Ég fór í heimsókn í lítið bæjarfélag um daginn og taldi um 70 bílhræ á víð og dreif. Á ferðalagi um landið taldi ég um 30 bílhræ í litlu, sætu sveitarfélagi á Norður – landi. Við Hvalfjarðargöngin er bær með um 250 bílhræ og í Ísa – fjarðardjúpi er útisvæði með um 700 bílhræ, svo dæmi séu nefnd.
Ég giska á að um 30 þúsund bíl- og vinnuvélahræ séu á víð og dreif um landið. Þetta eru á að giska 45 þúsund tonn eða um 10 skipsfarm – ar af brotajárni sem hægt væri að f lytja út og breyta í nýja bíla. Er þetta söfnunarárátta, hellisbúa – hugsun eða bara sóðaskapur?
Gerum átak þar sem við komum þessum hræjum í endurvinnslu eða eins og aðalplokkari landsins, Einar Bárðarson, sagði um daginn: „Drasl er hráefni á röngum stað.“ Komum bílhræjunum á réttan stað! Hreinsum landið af þessum ósóma áður en ferðamennirnir koma aftur.
Við unnum Covid-stríðið. Er ekki kominn tími á að lýsa yfir stríði við bílhræin?